Οι νέοι χώροι πρασίνου δεν χρειάζεται να οδηγήσουν σε gentrification – THE DIRT

Δεκαετίες κόκκινων γραμμών και αστικής ανανέωσης, με τις ρίζες τους σε ρατσιστικές πολιτικές σχεδιασμού και σχεδιασμού, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να συμβεί το gentrification στις αμερικανικές πόλεις. Αλλά το πρωταρχικό μέλημα με το gentrification σήμερα είναι η μετατόπιση, η οποία επηρεάζει πρωτίστως τις περιθωριοποιημένες κοινότητες που διαμορφώνονται από ένα ιστορικό άρνησης πρόσβασης σε στεγαστικά δάνεια. Στο Συνέδριο ASLA 2021 για την Αρχιτεκτονική Τοπίου στο Νάσβιλ, ο Matthew Williams, ASLA, με το τμήμα σχεδιασμού της πόλης του Ντιτρόιτ, δήλωσε ότι στην πόλη του υπάρχουν ανησυχίες ότι οι νέοι χώροι πρασίνου θα αυξήσουν την αγοραία αξία των σπιτιών και θα «εκτιμήσουν τις περιθωριοποιημένες κοινότητες». Αλλά η επένδυση σε χώρους πρασίνου δεν χρειάζεται απαραίτητα να οδηγήσει σε μετατόπιση. Εάν αυτά τα έργα καθοδηγούνται από περιθωριοποιημένες κοινότητες, μπορούν να γίνουν αποδεκτά.

Για παράδειγμα, οι προσπάθειες για την ενίσχυση του Dequindre Cut στο Ντιτρόιτ μετατρέποντάς το σε πράσινο δρόμο μήκους 2 μιλίων είχαν τις ρίζες τους στις ανάγκες της κοινότητας και ως εκ τούτου έχουν υποστηριχθεί. Ενώ το εργασίες σχεδιασμού και σχεδιασμού από τη SmithGroup στον διάδρομο του Greenway οδήγησε σε θετικό οικονομικό αντίκτυπο, συμπεριλαμβανομένης της αυξανόμενης επιχειρηματικότητας και της συμμετοχής των επισκεπτών, επέκτεινε επίσης τον ανοιχτό χώρο, επέκτεινε την ανάπτυξη της κοινότητας και ανέδειξε τοπικούς καλλιτέχνες γκράφιτι. «Επιτρέψαμε στα γκράφιτι να μείνουν και δημιουργήσαμε καμβάδες για να έρθουν περισσότερα. Είναι μια πρωτοποριακή μορφή ιστορικής διατήρησης και ένας τρόπος για να ενεργοποιήσετε ένα λανθάνον, ξεχασμένο μέρος».

Ένα άλλο έργο είναι Πάρκο Ella Fitzgerald, στην κοινότητα Fitzgerald, μια από τις 10 βασικές γειτονιές όπου το τμήμα σχεδιασμού έχει επικεντρώσει τις επενδύσεις για στέγαση, πάρκο και οικονομική ανάπτυξη. Δεδομένου ότι η γειτονιά αντιμετωπίζει υψηλά επίπεδα χρεοκοπιών και κατασχέσεων, πολλοί εναπομείναντες ιδιοκτήτες κατοικιών στη γειτονιά δεν μπορούν να πουλήσουν τα σπίτια τους. Αντί να δεις ένα νέο κοινοτικό πάρκο και πράσινο δρόμο σχεδιασμένο από την εταιρεία αρχιτεκτονικής τοπίου Spackman, Mossop και Michaels και χτίστηκε από την πόλη ως δύναμη εξευγενισμού, έγινε δεκτή ως ένα ασφαλές μέρος για να παίξουν τα παιδιά. «Ήταν μια απαραίτητη αλλαγή», είπε ο Ουίλιαμς.

ο Τζο Λούις Γκρίνγουεϊ, που πήρε το όνομά του από τον διάσημο αθλητή, και εκτείνεται σε 27,5 μίλια από το κέντρο του Ντιτρόιτ έως το Dearborn, κάποτε μια διαχωρισμένη μαύρη πόλη. Ένα «όραμα σχεδιασμού χωρίς αποκλεισμούς, το έργο είναι μια μορφή πράσινης αποκατάστασης», υποστήριξε ο Williams. Η πόλη έχει επικαλύψει εκεί που η κόκκινη γραμμή είχε τον πιο καταστροφικό αντίκτυπο στο Ντιτρόιτ και τις γύρω κοινότητες και χρησιμοποίησε πράσινες ανέσεις για να αναιρέσει μέρος της ζημιάς. «Μπορούμε να εστιάσουμε σε αυτές τις κόκκινες περιοχές στους χάρτες με κόκκινη γραμμή, μετατρέποντάς τις σε παραγωγικές, καινοτόμες και οικολογικές περιοχές». Προσπάθειες σχεδιασμού και σχεδιασμού με τη SmithGroup περιελάμβανε σημαντική συμμετοχή της κοινότητας. Οι στρατηγικοί χώροι πρασίνου, που έχουν τις ρίζες τους στις επιθυμίες της κοινότητας, είναι ένα από τα «καλύτερα εργαλεία μας για την αντιμετώπιση των λαθών του παρελθόντος».

Η Diane Jones Allen, FASLA, διευθύντρια και καθηγήτρια αρχιτεκτονικής τοπίου στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Άρλινγκτον και σημερινή συνεργάτιδα στο Dumbarton Oaks, έλαβε ένα βραβείο έρευνας 2020 από το Ίδρυμα SOM για το έργο της, Reclaiming Black Settlements: A Design Playbook for Historic Communities in the Shadow of Sprawl. Η έρευνά της περιελάμβανε χαρτογράφηση των κοινοτήτων των Μαύρων Ελεύθερων σε όλο το Τέξας και περιέλαβε επτά ερευνητικά έργα στο Ντάλας / Ft. Αξίζει την περιοχή. Κατά μήκος του ποταμού Τρίνιτι, η Άλεν βυθίζεται «στο κάτω μέρος, στις βιομηχανικές περιοχές», όπου πολλές μαύρες κοινότητες έφτιαξαν το σπίτι τους. Παρά τα μακροπρόθεσμα ζητήματα περιβαλλοντικής δικαιοσύνης, αυτές οι κοινότητες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν πιέσεις εκτοπισμού. «Οι όχθες του ποταμού είναι καυτές αυτή τη στιγμή, το μέρος που πρέπει να είσαι», είπε.

Η υπάρχουσα κοινότητα δεν αντιδρά αρνητικά Πάρκο Χάρολντ Σίμονςένα πάρκο που σχεδιάστηκε στον ποταμό Trinity από Michael Van Valkenburgh Associates γιατί θα δημιουργούσε «υγιείς κοινωνικούς χώρους κατά μήκος του ποταμού». Για να διασφαλιστεί ότι οι τιμές των κατοικιών στις κοινότητες των Μαύρων κοντά στο πάρκο δεν θα αυξηθούν, μια αναπτυξιακή εταιρεία που συνδέεται με μια τοπική εκκλησία «προηγείται της καμπύλης και σταθεροποιεί και ανακαινίζει τα σπίτια».

Μια άλλη κοινότητα κάτω από το ποτάμι, ο Κήπος της Εδέμ, που ιδρύθηκε από μια οικογένεια Μαύρων το 1881, έχει επηρεαστεί από εταιρείες σκυροδέματος που έσκαψαν βιομηχανικά χαλίκια κατά μήκος του ποταμού. Μόλις τελείωσαν οι μισθώσεις της γης, οι εταιρείες υποτίθεται ότι θα γέμιζαν αυτά τα χαλίκια, αλλά δεν το έκαναν ποτέ. Έτσι, η κοινότητα «ανακτά αυτούς τους λάκκους μέσω πράσινων υποδομών, δημιουργώντας χώρους αναψυχής».

Και στην τελευταία από τις επτά τοποθεσίες που μελετήθηκαν κατά μήκος του ποταμού, την Joppa, μια ιστορική πόλη των Ελεύθερων, υπάρχει το έργο Joppee Lakes, η τοποθεσία ενός εργοστασίου σιδηροδρόμων και σκυροδέματος που επαναλαμβάνονται ως λύση όμβριων υδάτων για το κέντρο του Ντάλας. Το Σώμα Μηχανικών Στρατού παρέδωσε την τοποθεσία στην πόλη του Ντάλας, η οποία με τη σειρά της συνεργάζεται με την κοινότητα των Μαύρων εκεί για να ανανεώσει το Honey Springs Branch Park που περιβάλλει τη λίμνη ως κοινοτικό κόμβο με πράσινη υποδομή που μπορεί να χειριστεί τόσο την επεξεργασία λυμάτων όσο και να προσφέρει αναψυχή. .

Για να αποφευχθεί το πράσινο gentrification, ο Allen είπε ότι είναι το κλειδί να «καταλάβουμε την ιστορία κάθε τόπου. Ο σχεδιασμός πρέπει να είναι γειωμένος και η ιστορία είναι πραγματικά ισχυρή». Οι κοινότητες των Black Freedmen κατά μήκος του ποταμού Trinity έχουν δημιουργήσει μια κοινοτική στρογγυλή τράπεζα και «οραματίζονται το μέλλον μαζί». Μοιράζονται «πηγές χρηματοδότησης και επιχορηγήσεων και μιλούν για τα ζητήματα». Οι ομάδες των πόλεων των Freedmen «συνδέουν τους χώρους πρασίνου, δημιουργώντας ένα μονοπάτι που θα τους συνδέσει όλους». Είναι «πολύ έξυπνοι σχετικά με την πολιτική και την πολιτική και τα θέματα ποιότητας του αέρα γύρω από τις μεταφορές και τα εργοστάσια τσιμέντου». Οι αρχιτέκτονες τοπίου μπορούν να συνεργαστούν με κοινότητες σαν αυτές για να τους βοηθήσουν να «αρθρώσουν τα ζητήματα» και «να προωθήσουν και να ενισχύσουν τις σχέσεις μεταξύ τους».

Η Βοστώνη επένδυσε 5 εκατομμύρια δολάρια για να ξανασκεφτεί το Frederick Law Olmsted’s Franklin Park στις γειτονιές Dorchester, Jamaica Plains και Roxbury της Βοστώνης. Μια ομάδα με επικεφαλής την εταιρεία αρχιτεκτονικής τοπίου Ριντ Χίλντερμπραντ πρωτοστατεί το προσπάθεια σχεδίου δράσης και περιλαμβάνει Ομάδα Σχεδιασμού MASSτο οποίο εστιάζει στις «συνδέσεις της πόλης και της γειτονιάς» και Οργανισμός Τοπίο + Σχεδιασμός, το οποίο εστιάζει στη συμμετοχή του κοινού, τον προγραμματισμό και τον προγραμματισμό. Σύμφωνα με τη Sierra Bainbridge, ASLA, αρχιτέκτονα τοπίου και ανώτερη διευθύντρια της MASS Design Group, ο οργανισμός της επιδιώκει να απαντήσει σε ερωτήσεις όπως: «Μπορούμε να συνδέσουμε τις σημερινές και τις μελλοντικές γενιές με το πάρκο; Μπορούν οι γύρω γειτονιές να επωφεληθούν από τη διαδικασία προμήθειας για ένα ανασχεδιασμένο πάρκο;».

Ο Bainbridge υποστήριξε ότι τα κακοσχεδιασμένα όρια του πάρκου κρατούν πολλούς ανθρώπους έξω. Οι άκρες, που «απαγορεύουν την πρόσβαση», περιλαμβάνουν δρόμους 3-4 λωρίδων χωρίς φωτισμό για διαβάσεις πεζών. Επίσης, δεν υπάρχουν τοπικές επιχειρήσεις κατά μήκος του πάρκου, οπότε αν δεν υπάρχουν φορτηγά τροφίμων, οι επισκέπτες πρέπει να φέρουν το δικό τους φαγητό και ποτό. «Υπάρχει μια τεράστια ευκαιρία να αυξηθούν οι συνδέσεις μεταξύ του πάρκου και της τοπικής κοινότητας, ιδιαίτερα μέσω μεγάλων εκδηλώσεων».

Ενώ πρέπει να γίνουν αλλαγές σχεδιασμού και χωροθέτησης για να αυξηθεί η τοπική επιχειρηματική παρουσία γύρω από το πάρκο, ο Bainbridge είπε ότι οι προμήθειες είναι επίσης ένα ισχυρό εργαλείο για την αύξηση της δέσμευσης της κοινότητας με το ανανεωμένο πάρκο Olmsted. Κοιτώντας προς Εργασία της MASS Design Group στη Ρουάντα Ως μοντέλο, είπε ότι η εκπαίδευση και η πρόσληψη τοπικών καλλιτεχνών, μασόνων και εργαζομένων ήταν το κλειδί για τη δημιουργία μιας αίσθησης ιδιοκτησίας γύρω από τα κοινοτικά έργα υγειονομικής περίθαλψης του οργανισμού. «Το ερώτημα για πολλούς ήταν «για ποιον είναι αυτό το έργο; Τους δείξαμε ότι είναι για αυτούς». Ως αποτέλεσμα, τα μέλη της κοινότητας που εργάστηκαν στο έργο άρχισαν να εμπιστεύονται την αποστολή και άρχισαν να πηγαίνουν στο κέντρο φροντίδας και στα νοσοκομεία.

Στο ίδιο πνεύμα, το Franklin Park μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρίες για ντόπιους καλλιτέχνες και εργαζόμενους. Υπάρχει κάποια ευελιξία στις διαδικασίες προμηθειών της Βοστώνης εάν τα ποσά είναι κάτω των 10.000 $. «Υπάρχει δυνητικά ένας τρόπος να πραγματοποιηθούν και μεγαλύτερα έργα σε μικρότερα ποσά» για να δοθούν ευκαιρίες σε περισσότερες τοπικές επιχειρήσεις και καλλιτέχνες να υποβάλουν προσφορές. Ως μέρος του έργου, η ομάδα εκπαιδεύει επίσης μικρές επιχειρήσεις που ανήκουν σε μειονότητες και γυναίκες για να επωφεληθούν από αυτές τις ευκαιρίες. «Η εκπαίδευση κοστίζει λιγότερο από το 10 τοις εκατό του έργου, αλλά ο αντίκτυπος πολλαπλασιάζεται σε ολόκληρη την κοινότητα. Η εκπαίδευση είναι ενσωματωμένη στο σχέδιο».